jueves, 4 de julio de 2013

by heart


Avui fa una setmaneta que el Mat ens ha deixat. Jo també diria massa coses que millor que quedin per dir, tan sols que sentim el seu buid cada dia que passa. Un més que se'ns en ha anat, i el dir adéu et fa ficar un nus a la gola perquè l'enyorança és massa gran per les hores que ens ha acompanyat. En especial en els moments més fotuts de la meva vida ell ha estat al meu costat compartint el dolor. Mati, per tots els que em conviscut amb tu has sigut molt especial, molt especial pel que m'han explicat desde el dia que et van portar a casa per primera vegada. La Simi i el Jm et van triar a tu i van encertar en la teva immensa bondat i fidel fins al final!. sempre content, incapaç de fer mai mal a ningú, ni d'ensenyar les dents, ni mossegar, carinyós i demanant caricies en tot moment, fent salts de metro quan arribàvam a casa moient la cua en sentit de ventilador, rascant amb les potetes quan necessitaves alguna cosa, demanant més gormanderies i palitos, i arrofregan-te quan estaves molt content.Matildin, et trobarem a faltar moltíssim des de l'ànima!. Ens has deixat un gran buid!.

Faig saber de pas que deixo el blog per uns dies, ho necessito i si em veig en cor de penjar alguna altra foto ja ho faré. De moment m'agafo un "breaK" però això no vol dir que deixi de passar-me pels vostres blogs. Després de tants disgustos en pocs dies, necessito tenir el cap a un altre lloc. FIns aviat a tots i gràcies per haver-os anat passant pel blog quan heu pogut durant tot aquest temps.


Hoy hace una semana que Mat nos ha dejado. Yo también diria demasiadas cosas que son mejor que queden por decir, tan solo que sentimos su vacío cada día que pasa. Uno más que se nos ha ido, y decir adiós te hace un nudo en la garganta porque la añoranza es demasiado grande por las horas que nos ha acompañado. En especial en los momentos más malos de mi vida el ha estado a mi lado compartiendo mi dolor. Mati, por todos los que hemos convivido contigo has sido muy especial, muy especial por lo que me han explicado cuando aún no te conocía, desde el día en que te llevaron por primera vez a casa. La Simi y Jm te eligieron a ti y acertaron en tu enorme bondad y fidelidad hasta el final!. Siempre contento, incapaz de hacer nunca daño a nadie, ni de enseñar los dientes, ni morder, cariñoso y pidiendo mimos en todo momento, haciendo saltos de metro cuando llegabamos a casa moviento la cola como un ventilador, rascandonos con las patitas para darnos la bienvenida, pidiendonos palitos y rozandote contra nuestras piernas o cuando estaba de cuclillas hasta casi hacerme caer de lo contento que estabas de verme y de lo contento que estabas. Matildin, te hecharemos muchísimo de menos desde el alma!. Nos has dejado un gran vacío!!.

Hago saber de paso que dejo el blog por unos dias o semanas, no lo sé hasta cuando, pero si me veo con ánimos de colgar alguna foto lo haré, de momento necesito un "break", demasiadas malas noticias en pocos dias y necesito tener la cabeza en otro sitio. De todas formas no voy a olvidarme de vosotros y cuando me sienta con ánimos os siguiré visitando. Hasta pronto y un abrazo para todos. Gracias por ir pasandoos por el blog todo este tiempo.

16 comentarios:

SantiMB dijo...

Sempre ens afecta la marxa d'algú estimat, sigui persona o no. I en el cas dels animals potser més per això de que són al costat nostre sense demanar-nos res a canvi.

Fins aviat!

Remei Navarro dijo...

Tinc un nus a la gola amiga...jo tinc un gosset i entenc perfectament el que sents...ho sent molt amiga...molt.
Mirant les fotos no he pogut evitar plorar...

Dolors, és bò que t'agafis un petit descans, la calor, els ànims...tot...massa per estar al bloc...
Agafa la vida amb calma i gaudeix del teu temps...
Un bes estimada amiga.

Unknown dijo...

Te comprendo perfectamente, he tenido perro y sigo teniendo perro en casa, llegan a ser uno más de la familia, y cuando nos dejan, en casa queda un vacío muy grande..
Gracias a ellos la vida es un poco más agradable..
Fieles hasta el final.
Animo y saludos.-

krispo dijo...

Por la foto se nota que le queríais y a él se le ve feliz. Hasta la próxima foto, que espero sea pronto Dolors.
Un abrazo

Alfredo Oliva dijo...

Un fuerte abrazo.
Entiendo tu dolor.

ANRAFERA dijo...

Bonito homenaje! Ciertamente se echan de menos.
Que te vaya bien Dolors...y hasta tú regreso.
Un abrazo.
Ramón

José Ramón dijo...

Dolors Hermoso homenaje a un amigo tan fiel, tengo esperanza que poco a poco recobre el ánimo asta pronto Saludos

Piedra dijo...

Nos han convencido de que la muerte es algo terrible, solo debes sentirlo por ti misma, por cuanto ya no podrás disfrutar de su compañía, pero no porque le haya sucedido nada malo o evitable, es un estado más de nuestra existencia, no hay nada que lamentar en ello.

No seas egoísta y déjalo marchar en paz, está en un sitio mejor. ;)

Pat.mm dijo...

Ohh Dolors!!! Cuánto siento tu dolor y cómo me duele!ª!!! Tuve un perro maravilloso al que tuve que llevar a morir!!! Tenía siete años Dolors, (¿por qué le tocó a él? ¿Por qué me tocó a mí?) uN BESO, DOS, TRES, Eres un amor.

Besos,(No sabes cuánto me duele, cuánto lo siento....)

Pierre BOYER dijo...

Too sad...

Angel Corrochano dijo...

Que triste noticia Dolors.
Y es que terminan convirtiéndose en parte de la familia y su pérdida duele demasiado.
Descansa estos días, biene bien alejarse de cuando en cuando de este mundo tan absorbente de los blogs.
Un abrazo fuerte

TORIL dijo...

Lo siento mucho, Dolors

marga gallardo dijo...

Entiendo tu tristeza y que te vengan a la mente tantos momentos compartidos con él. Descansa y espero verte pronto por aquí.
Saludos

Montserrat Sala dijo...

Hola Dolors: Jo estava pensant nomès enq ue et deva carta i no em pasava pel teu blog. He estat molt ocupada ambla vista dels meus fills de Austria. amlapega afegida de que quan començàen a refer-se del viatge que van fer en cotxe, reben al matinada del dijous passat, la notícia de que el pare del Josef, haie mort de repent. Un home encara jove, fort,sà,una persona maravellosa que tocava vuit instruments,en fí una pédua irreparabla. Van marxar deseguida, i va ser un trasvals per tota la família. Pensa qu'el teu goset, en comparació, es un sentiment, igualment doloròs, ho comprenc, però sempre veuràs que hi ha un de pitjor.
Una abraçadeta estimada Dolors.

Enrique Chapín dijo...

Siento mucho lo que os ha pasado y entiendo que necesites un descanso, ahora lo prioritario no es el blog, sois vosotros. Ya habrá tiempo de volver, cuando tú quieras y como tú quieras, siempre serás bienvenida, ya sabes, alguien habrá por aquí, jeje.

Un fuerte abrazo para los dos y muchos ánimos.

candi dijo...

Ho sento molt Dolors, jo també sóc amant dels animals i tinc una gossa, així que puc entendre el que suposa aquesta perdua, molts ànims amiga!!